Komedie

Een tweewoonst in een volkswijk, met identieke achtertuinen. In woning A: de Stampers, Ronny en Micheline. In woning B: de Vanderhaeghes, Johny en Claudine. Onafscheidelijke buren, met zowat dezelfde gewoontes, interesses, miserie en verlangens. Beiden hebben een gehuwde dochter, de Stampers ook nog een opa en de Vanderhaeghes nog een oma.  Ronny en Johny zijn beiden vinkenzetters. En voor Ronny begint het verhaal zo: 

Wuk ê curieuschen schoon dag! Vanpasse vor de vienkezettieng. 'K goan myn nieuwe vienke lanceren vandoage. Myn ' Tarzan' ! E schuufelt goed wi. Enfin, ’t is ’t hoop’n dat gin Wieter ê 'n is. Zuk ê Wieter, dat schuufelt thuus ventelataire, moar up de vienkezettieng je 'n hoort ze nie. Ze zitt'n  met de poepers. Wieters....bwaaaah ....benauwde schitters!

Een luchtige, zomerse historie waarin al eens gelachen mag worden.

Meer hoef je van de plot niet te weten. Laat je mee wiegen op de golven van zowel Ronny’s als Johny’s pretentieloze verhaal: De Wieters!

Wat je wel moet weten!

Niet dat we je willen bekeren tot de vinkensport, maar om sommige wendingen in de vertelling te kunnen volgen, is het niet slecht - misschien soms noodzakelijk - om het volgende te weten over de edele sport van het vinkenzetten.

Het begin van een vinkenwedstrijd wordt met een vlagsignaal ingeluid. De kooien staan op exact 2,4 m van elkaar en de vinkenier zit, of staat, met zijn regel zowat een meter voor de vinkenkooi. Niet zijn eigen kooi, maar die van zijn buurman of -vrouw. Telkens de vogel het correcte deuntje fluit, wordt met een krijtje een streepje getrokken op de regel. De vink, die door zijn eigenaar vaak een leuke naam krijgt toebedeeld, die het grootste aantal keren ‘wiet wiet wiet suskewiet’ fluit, is de winnaar van de wedstrijd. Enkel het Vlaamse ‘wiet wiet wiet suskewiet’ is een geldig deuntje. Variaties zijn ongeldig en vogels die verkeerd zingen worden uitgesloten. Een vink die een fout deuntje fluit noemt men een ‘Waal’. Sommige vinken fluiten thuis super veel en heel correct, maar op de wedstrijd zijn ze plots door de helse concurrentie of door vreemde geluiden door angst gegrepen. Die angsthazen onder de vinken, die uit paniek nog hoogstens wat ‘wiet wiet’ zingen, noemt men in de volksmond ‘Wieters’.

Tijdens de wedstrijd moet dan ook absolute stilte worden bewaard. En wie toch lawaai maakt riskeert een scheldconcert van de vinkeniers. Na een uur wedstrijd gaat de vlag opnieuw de hoogte in, om het einde van de wedstrijd aan te kondigen. De prijzen aan de wedstrijden verbonden zijn eerder symbolisch, in het verleden vaak plastic  bloemen, en worden aan de vinken toegekend, niet aan de eigenaars. Een echt rustgevende en faire sport.