Even het verhaal situeren: Een klein postkantoor in een landelijke gemeente, eind de jaren '80, nog net vóór de "Grote Hervormingen" bij de P.T. T., waar­door dergelijke kantoortjes van de kaart werden geveegd. "Hm, een gezellig decor!", hoor ik U denken. Eén postmeester-bediende, zijn vrouw als schoonmaakster en drie postbodes hebben er een vaste stek. Een vierde betrekking als bode is nog vacant. "Begint naar Volkstoneel te ruiken", redeneert U wellicht. Adrien, de postmeester, heeft het niet gemakkelijk: de vierde postbode laat maar op zich wachten en zijn vrouw deelt liever bevelen uit dan de burelen schoon te maken. "Dat ken ik...", glimlacht U nu. Maar dat is nog niet alles. De drie postbodes zijn... vrouwen! Angèle, de bode met de meeste jaren dienst, is reeds geruime tijd weduwe, maar werkt vol enthousiasme bij de post. Annie, een eind in de dertig maar vrijgezel, bekijkt het leven van de aangename kant. Slechts één ding kan haar humeur bederven: mannen! En tenslotte is er nog Arrabelle : veertiger, gehuwd met een trucker en kinder­loos. Ook zij staat dus min of meer" alleen op de wereld". De drie solitairen zijn echter dikke vrienden, die houden van hun werk. Wel niet altijd volgens de regels, maar wat dan nog! " Het wordt lachen geblazen", mompelt U verkneukeld. Ieder jaar verzorgen zij bovendien een show voor de kinderen van het weeshuis. Repeteren doen ze in het sorteerlokaal van de post! Op het ogenblik dat het gezworen trio stilaan begint te denken aan de voorbereidingen voor de show, biedt zich een nieuwe kandidaat voor de openstaande betrekking aan: een man. En wat voor één... Uiteraard is dit helemaal niet naar de zin van de drie vrouwen. Wanneer de broer van de "nieuwe" en een onverwachte inspecteur dan ten tonele worden gevoerd, evolueert ons gezellig, landelijk, rustig postkantoortje warempel naar een knettergekke heksenketel. Inderdaad: "Dit kan alleen Flor Barbry's Volkstoneel voor Frans-Vlaanderen zijn!".