Het volkstoneel voor Frans-Vlaanderen bestaat en speelde twintig jaar in
just geteld, het moet er om doen, in honderd lokaliteiten. Het speelde
voor ons Volk, het vlaamse Volk, dit waren allemaal mensen, mensen als
wij. Menschen lyk wyder, In grote en kleine zalen; soms speelden wij op
een paar vierkante meter, soms op een zolder zonder podium, soms in een
Konlijke Schouwburg, een paar maal in het Kursaal, maar steeds voor
mensen lijk wij. Want zonder publiek kan het teater niet bestaan, mensen
lijk wij die lachen en schreien om de illuzie en de realiteit, om de
leugen of de droom, om de waarheid en het eeuwige, om het belachelijke
en het lachwekkende, want enkel uit die spanning kan een nieuwe wereld
groeien, het teater ! Want teater in zijn eigenheid onstaat uit onze
eigenheid en nimmer zal het sterven omdat wij nooit volledig sterven.
Het Volkstoneel voor Frans-Vlaanderen bestaat en speelde twintig jaar,
het werdgeprezen en verlangd in Vlaanderen bij ons en Vlaanderen in
Frankrijk, en ook 't Walenland, in Brussel ook. En ook bekritizeerd om
't volkse van het Volkstoneel. Geprezen in Den Haag in Nederland met
Visser-Neerlandia-prijs, gelauwerd met het Ridderschap van 't Manneke
uit de Maan te Lo, vereerd met de Staf-Bruggen-prijs te
Sint-Amandsberg-Gent, ontvangen op 't stadhuis en de Gulden Spoor
geridderd ten Stede van Kortrijk, bebloemd op het gemeentehuis van
Westouter en gehuldigd, en vaak genood aan rijke tafelen met overvloed
aan spijs en drank in vroege en late uren... Menschen lyk wyder.