VAN DE AUTEUR...
,,ln de Mirroir” speelt tijdens de sombere oorlogsjaren. Wie mij kent, vindt het wellicht merkwaardig, daar ik, gezien mijn Ieeftijd, de beruchte jaren ‘40 niet heb beleefd. Maar die tijd heeft me steeds gefascineerd.
Mijn vader en moeder, mijn grootouders en zovele anderen konden er uren over vertellen: vaak aangrijpend, soms Iachwekkend, maar altijd boeiend.
Boeken, films en musea over dat voor mij ,,verre” verleden hebben mijn interesse voor ,,den Tweeden Oorlog” alleen maar doen toenemen. Een uitgelezen periode voor een stuk volkstoneel, dacht ik zo.
Maar het decor van de oorlog heb ik bovendien ook symbolisch gekozen. De innerlijke oorlog van ieder mens, de oorlog met zichzelf, met zijn zwakheden, met zijn verleden, met zijn... Die oorlog kent iedereen. Het gevecht met de spiegel.
Daar vertelt ,,In de Miroir” eveneens over..
korte inhoud
Het verhaal situeert zich aan het einde van de Tweede wereldoorlog in een landelijk cafeetje. De uitbaters van ,,De Miroir” houden tevens een klein hofstedeke. De patron, Mong, is niet al te snugger, maar dat hoeft ook niet, want zijn bazige vrouw Martha, zwaait er de scepter. Hun volwassen dochter Genevieve, het product van simpele volgzaamheid en geslepen hoogmoed, draait moeiteloos alle mannelijke cafébezoekers rond haar vinger. Sinds een half jaar heeft ,,De Miroir” een vaste klant: André Vandaelen. Het is een ziekelijke alcoholist die als knecht op een boerderij werkt. Soms lacht hij de pannen van het dak, soms is hij volslagen neerslachtig. Eigenaardig genoeg kan hij soms heel intelligent uit de hoek komen. Een rare vogel die wellicht een zwaar verleden te dragen heeft, want daar wil hij met geen woord over reppen. Zijn drankzucht maakt het zijn lieve vrouw Marieke in deze moeilijke oorlogsjaren niet gemakkelijk. Marieke moet niet alleen weten haar kinderen op te voeden in die ellende, ze stelt daarenboven alles in het werk om haar man terug op het rechte pad te helpen.
Een andere stamgast is de veldwachter. De garde zoals we die kennen: moedig en stoer, maar dan wel thuis als hij alleen is. De man beschikt daarbij nog over de gave om het plaatselijk nieuws enorm snel te verspreiden. Op zekere zomerse avond strijkt in De Miroir” een jonge kerel fleer, die niet alleen accordeon speelt, maar tevens wondermooi kan zingen. Julien, die zichzelf met Jing” Iaat aanspreken en vanwege zijn Leeftijd rijp is voordeportatie naar Duitsland, is ondergedoken bij een plaatselijke boer. Hij heeft er genoeg van zijn zondagen in ledigheid door te brengen en wil volk lokken naar het café door er te zingen en op zijn trekzak te spelen. Uiteraard raakt ook hij bedwelmd door de charmes van de wulpse Genevieve. De poppen gaan echter pas echt aan het dansen als een Duits officier, Dieter Herzengûte, gestrand door motorpech, de kroeg binnenstapt. Al vlug blijkt dat Jing een uitstekend toneelspeler is, dat Genevieve haar reputatie alle eer aandoet, en Dré zich verbazend moeiteloos in het Duits uitdrukt. De garde bewijst zijn kranigheid en Martha schudt alle verantwoordelijkheid af op de hals van Mong, die niet meer goed weet waar de klepel hangt. Als klap op de vuurpijl vereert de Gestapo “De Miroir” met een bezoek. U merkt het: heel wat spannende en komische elementen! Maar hoe verder het stuk vordert, hoe sterker de tragiek van Dré op de voorgrond komt: de oorlog met zichzelf. De strijd met de spiegel, de “ Miroir”.
Populaire uit de oorlogsjaren, aangevuld met enkele nieuwe melodiën omkaderen het geheel. Frank Verdru zal met zijn zang veel herinneringen oproepen en wellicht vele muzikale harten bekoren.
